ΑΛΛΟΤΡΙΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ

Όπως είναι ήδη γνωστό, η άσκηση του φυσικοθεραπευτικού επαγγέλματος στη χώρα μας διέπεται από ένα πλέγμα διατάξεων, που προσδιορίζουν τους δικαιούμενους, εξ απόψεως τυπικών προσόντων, να ενεργούν φυσικοθεραπευτικές πράξεις, τις κατά νόμο προβλεπόμενες φυσικοθεραπευτικές πράξεις και τους όρους-προϋποθέσεις νομίμου, αλλά και ασφαλούς ασκήσεως του συγκεκριμένου επαγγέλματος.

Ειδικότερα, σύμφωνα με τις ρυθμίσεις του Βασιλικού Διατάγματος 411/1972, «1. Εις τους κεκτημένους άδειαν ασκήσεως του επαγγέλματος του Φυσικοθεραπευτού εν Ελλάδι, παρέχεται το δικαίωμα εφαρμογής, τη γραπτή εντολή του εκάστου θεράποντος ιατρού, και τηρουμένων των διατάξεων των άρθρ, 2 και 13 του υπ' αριθ. 775/1971 Ν.Δ/τος, των κάτωθι φυσικοθεραπευτών μέσων και μεθόδων.

α) Κινησιοθεραπεία - Θεραπευτική Γυμναστική.

β) Μάλαξις γενική ή τοπική διά των χειρών ή τη χρήσει ηλεκτρικών συσκευών (ηλεκτρομαλάξεις).

γ) Έλξεις σπονδυλικής στήλης δι΄ ειδικών τραπεζών ή συσκευών.

δ) Αναπνευστική κινησιοθεραπεία.

ε) Ηλεκτροθεραπεία (ρεύματα γαλβανικά, φαραδικά, διαθερμίαι, διαδυναμικά, υπέρηχα κύματα), υπέρυθροι και υπεριώδεις ακτινοβολίαι.

στ) Υδροθεραπεία γενική ή τοπική (δινόλουτρα, λουτρά δεξαμενής).

ζ) Λουτρά παραφίνης ή παραφάγκο (ειδικά λασπόλουτρα).

2. Αι υπό στοιχ. α, β, γ, δ και ε της παρ. 1 του παρόντος καθοριζόμεναι φυσικοθεραπευτικαί μεθόδοι εκτελούνται εν Φυσικοθεραπευτηρίω, εν εργαστηρίω Φυσικοθεραπείας ή και οίκοι, αι δε λοιπαί μόνον εν Φυσικοθεραπευτηρίω ή Εργαστηρίω Φυσικοθεραπείας».

Περαιτέρω, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 1 του ΠΔ 29/1987, «Ως  εργαστήριο  φυσικοθεραπείας,  νοείται  η επαγγελματική στέγη των φυσικοθεραπευτών, μέσα στην οποία εφαρμόζονται  οι  φυσικοθεραπευτικές μέθοδοι  και  πράξεις  που αναφέρονται στο υπ` αριθ. 411/72 Β., Δ/γμα, όπως επίσης, κάθε φυσικοθεραπευτική πράξη που ήθελε κατά νόμο αναθέτει σε  φυσικοθεραπευτές  και  εφόσον  τηρηθούν  οι  προϋποθέσεις  και  η διαδικασία του πιο πάνω διατάγματος».

Επιπλέον, σύμφωνα με τις διατάξεις του ΠΔ 90/1995, «1. Οι πτυχιούχοι του Τμήματος Φυσικοθεραπείας της Σχολής Επαγγελμάτων Υγείας και Πρόνοιας των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (Τ.Ε.Ι.), φέρουν τον επαγγελματικό τίτλο "Φυσικοθεραπευτές ή Φυσιοθεραπευτές" και απασχολούνται είτε αυτοδύναμα είτε σε συνεργασία με τους ιατρούς, μετά από σχετική ιατρική διάγνωση, με τη πρόληψη, βελτίωση και αποκατάσταση παθολογικών καταστάσεων, συγγενών και επίκτητων καθώς και τραυματικών βλαβών που προκαλούν διαταραχές στο ερειστικό μυϊκό, νευρικό, αναπνευστικό και καρδιαγγειακό σύστημα».

Τέλος, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 33 παρ. 2 του Νόμου 3329/2005, όπως αυτές προσφάτως αντικαταστάθηκαν από τις διατάξεις του άρθρου 34 του Νόμου 4316/2014, «Οι πτυχιούχοι του Τμήματος Φυσικοθεραπείας των Ανώτατων Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της χώρας αξιολογούν, επιλέγουν και εκτελούν τις πράξεις φυσικοθεραπευτή, όπως αυτές προβλέπονται στο β.δ. 411/1972, το π.δ. 29/1987 και το π.δ. 90/1995, όπως ισχύουν, και περιέχονται κοστολογημένες στο Κεφάλαιο «Φυσικοθεραπείες» του π.δ. 157/1991, όπως ισχύει, σύμφωνα με γραπτή διάγνωση ή γνωμάτευση του θεράποντος ιατρού, στους χώρους όπου εργάζονται κατά την κείμενη νομοθεσία».

Από τον συνδυασμό των παραπάνω διατάξεων προκύπτει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι φυσικοθεραπευτές, στο πλαίσιο άσκησης του επαγγέλματός τους, εκτελούν και εφαρμόζουν συγκεκριμένες πράξεις και μεθόδους, που προσδιορίζουν και τον συνήθη κύκλο των επαγγελματικών τους δικαιωμάτων. Είναι ομοίως σαφές, ότι το σύνολο των επαγγελματικών δικαιωμάτων και των αντίστοιχων πράξεων των φυσικοθεραπευτών κατατείνουν σε μια θεραπευτική παρέμβαση με σκοπό την αποκατάσταση της υγείας των ασθενών.

Κατά συνέπεια οι πράξεις και οι μέθοδοι των φυσικοθεραπευτών είναι αμιγώς θεραπευτικού χαρακτήρα. Υπ’αυτήν την έννοια ουδείς φυσικοθεραπευτής δύναται να επιφορτίζεται με πράξεις και διαδικασίες που δεν συγκαταλέγονται στις θεραπευτικές, αλλά χαρακτηρίζονται ως επικουρικές, όπως για παράδειγμα η μεταφορά μη αυτόνομων κινητικά ασθενών από την κλίνη στον χώρο παροχής φυσικοθεραπευτικών υπηρεσιών. Η συγκεκριμένη διαδικασία δύναται και πρέπει να διενεργείται από λοιπό βοηθητικό υγειονομικό προσωπικό, όπως για παράδειγμα οι τραυματιοφορείς.

Οι ως άνω παρατηρήσεις αναγκαστικώς καταλαμβάνουν τόσο τον δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό τομέα, δοθέντος ότι τα επαγγελματικά δικαιώματα των φυσικοθεραπευτών είναι ενιαία.

Τέλος, οι διατάξεις του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα, που προβλέπουν την κατ’εξαίρεση δυνατότητα ανάθεσης σε υπάλληλο αλλότριων καθηκόντων για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και για την κάλυψη επειγουσών υπηρεσιακών αναγκών, δεν ισχύουν αναλογικά και στον ιδιωτικό τομέα.

Κατά συνέπεια, φυσικοθεραπευτές που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα εκτελούν τα καθήκοντα που αναλογούν στον επαγγελματικό τους τίτλο, όπως αυτός μνημονεύεται στην οικεία σύμβαση εργασίας που τους συνδέει με τον εκάστοτε φορέα απασχόλησης.